De vereniging is een grasmaaier
Toespraak van Gerrit Mol bij zijn afscheid als voorzitter van Buitenzorg.
Uitgesproken tijdens de ALV op zaterdag 5 oktober 2019.
Beste toehoorders,
Enige jaren geleden hebben we voor Tuinpark Buitenzorg met zijn allen een grasmaaier aangeschaft. Een mooie, gemotoriseerde en grote grasmaaier, met een opvangbak voor het gemaaide gras.
Met simpele bediening, lopend op de meest gangbare standaard benzine. Licht en wendbaar, scherpe messen en een krachtige motor.
Iedereen mocht het ding, tegen een kleine vergoeding, gebruiken. We gingen onmiddellijk sparen voor als we ooit een nieuwe moesten kopen. Regeren is vooruitzien. Of ‘beter mee verlegen dan om verlegen’, zoals m’n lieve, oude moeder zei.
Hoe gingen we met die grasmaaier om?
Laat ik het voorzichtig uitdrukken: we gingen ermee om zoals dat gebruikelijk lijkt op Buitenzorg. Men verwijderde geen stenen uit het gras en klaagde vervolgens dat de messen bot werden. Er werd gesteggeld over wie nieuwe benzine zou moeten kopen. En als de benzine op was en iemand deed er naar eigen goeddunken benzine in, dan moest hij of zij toch betalen voor de maaibeurt. Dat was tenslotte afgesproken.
Er waren ook mensen die ‘uit principe’ niet wilden betalen. Want alles was tóch al zo duur, men deed al zoveel ander werk voor de vereniging, men was te arm om het kunnen opbrengen of men deed dat dus, nou ja, ‘uit principe’ niet.
Het duurde niet lang of de eerste machine gaf de pijp aan Maarten. Plots verleden tijd, een mooie herinnering. En het gebedel dat er een nieuwe zou moeten komen brak onmiddellijk los.
Er werd gesmeekt, gevraagd, geëist …
En er kwám een nieuwe grasmaaimachine. De bestaande afspraken werden herbevestigd. De machine kwam bij iemand in beheer. We leefden verder of de bomen altijd tot in de hemel groeiden, of we alle tijd van de wereld hadden. Alles voor de eeuwigheid, en de eeuwigheid is nu.
Beste toehoorders, onze vereniging is die grasmaaier.
Als je wilt beginnen dan moet je een beetje benzine in de motor spuiten, druk de rubberen bal aan de voorzijde in.
De messen zijn scherp, gevaarlijk en ze draaien. De vergaarbak is waarschijnlijk van een eerdere machine en sluit niet goed aan, maar hij vangt wel alle rotzooi op. Hij is te legen. De motor draait als een zonnetje. De bediening hangt er een beetje gammel bij, maar als je weet hoe je moet knijpen dan werkt het best wel. De hoogte van de maaistand kun je zelfstandig instellen. De verbindingen zijn geplakt met duct tape …
En de machine gaat van hand naar hand. Al moet gezegd dat het algemene gras minder vaak gemaaid wordt dan vroeger. Maar dat moet alleen maar even geregeld worden, en dan lukt dat vast wel. Eens. Ooit.
Er is een subtiel verschil tussen de vereniging en die grasmaaier. De grasmaaier is te vervangen. Daar kun je een nieuwe van kopen, er reserve-onderdelen voor aanschaffen. Buitenzorg, als vereniging, is dat niet.
Mijn verzoek aan u allen is dan ook: zorg beter voor de vereniging dan voor onze gezamenlijke grasmaaier.
Het bestuur wil best blijven draaien, maar zorg dan dat er schone benzine is. Het algemeen werk moet de stenen uit het gras halen, maak het pad voor uw tuin eens schoon, dan ontstaan er geen kieren en kunnen we er makkelijker overheen rijden, lopen, kruien.
Betaal allemaal zonder morren mee, neem uw deel van het onderhoud voor uw rekening. Wees blij dat u deel mag uitmaken van deze kleine vereniging en neem dat niet aan als iets waar u recht op heeft. Iets dat u kunt opeisen.
Ons voortbestaan zal steeds weer bevochten en verdedigd moeten worden. Steun de mensen van het bestuur, de commissies en werkgroepen waar dat kan. Draag uit uzelf steentjes bij, vraag of u kunt helpen. (Iets minder duct tape alstublieft.)
Zet u in voor het geheel, en help daarmee ook uzelf.
Als we dat allemaal doen, dan kan het gras op Buitenzorg nog honderden jaren worden gemaaid.
Dankuwel.
Gerrit Mol